Ördek

Ördek
«Paytak» içgüdüsünün etkisiyle, kuduz bir köpekle çarpışmıştı.
BİR PAZAR SABAHI zil çalınca kapıyı açmaya koşan iki yaşındaki Susie, kapının eşiğinde sepetinin içinde büzülmüş bir ördek yavrusu buldu. Hayvancık, boncuk gibi bir çift gözü ve kehribar renginde gagası olan sarı bir tüy yığını halindeydi, ördek yavrusu biraz büyüyerek sepetten çıkıp evin içinde Susie'nin peşinden ayrılmaz olunca, küçük kız sevincinden çılgına dönmüştü.

Ördeğin de biricik sevgilisi Susie idi. O nereye gitse arkasından geliyor, küçük kız koşmaya başlayınca da sarı bir top halinde yerlerde yuvarlanarak ona yetişmeye çabalıyordu. Susie ördeğe «Paytak» adını takmıştı. O yaz Susie ile Paytak kelebekleri beraber kovaladılar, hattâ çalıların arasında saklambaç bile oynadılar.

İki yıl sonra Paytak, soydaşlarından daha iri ve daha kuvvetli bir ördek olmuştu. Bu arada Susie'nin de bir küçük kızkardeşi dünyaya gelmişti. Bir süre bebeğe dikkatle bakan Paytak, sonunda kanatlarını çırparak ve garip sesler çıkararak onun sepetinin yanına yerleşti. Sanki bu şekilde artık büyüdüğünü ve bebeğe bakmak sorumluluğunu üzerine aldığını dünyaya ilân etmek istiyordu. Zorla sepetin yanından alınıp bahçeye bırakılınca, hiddetinden krizler geçirir oldu.

Birkaç hafta sonra Paytak'ın ördek beyni, bebeğe ancak bahçede yalnızken bakmasının gerekli olduğunu kavrayabildi. Küçük yavrunun bahçeye çıkma zamanı gelince,

Paytak kapının önüne dikilirdi. Sonra bebek arabasının altına yerleşir ve etrafı dikkatle gözden geçirmeye başlardı. Susie ile arkadaşları bahçe kapısını daima açık unuturlardı. Aîlahtan Paytak'm sayesinde ne insan, ne de hayvan, hiç kimse bahçeye giremezdi.

Günün birinde şehrin köpekleri arasında bir kuduz salgını başgösterdi. Bir sabah bir arkadaşı Susie'nin annesine telefon etti. «Kuduz bir köpeğin sizin köşeyi döndüğünü gördüm. Aman, dikkat edin!» diyordu.

Kadıncağızın hemen bahçe kapısı hatırına geldi. Kim bilir belki de çocuklar onu gene kapamayı unutmuşlardı. Hemen bahçeye koştu. Daha bebeği göremeden Paytak'ın vahşi vahşi tısladığını işitti.

Bebeğin birkaç metre ilerisinde sabit bakışlı ve salyalı ağızlı bir köpek duruyordu. Paytak da kanatlarını açmış vaziyette onun üzerine yürüyordu.

Elinde süpürge olan hizmetçi, genç annenin hemen arkasındaydı. İki kadın süpürgeyi siper ederek ilerlediler ve bebeği evin içine kaçırdılar. Sonra vakit kaybetmeden polise telefon edildi. Bahçeden akseden korkunç seslerden Paytak'm hâlâ kuduz köpekle boğuştuğu anlaşılıyordu. Birbirlerine sarmaş dolaş olmuş vaziyette basamaklara ve kapıya çarpıyorlardı. Derken Paytak'm acı ile tısladığı duyuldu.

Evde tabanca da yoktu. Polisler ise belli ki zamanında yetişemeyecekîerdi. Genç anne, içinden, Paytak'm tehlikeyi anlayıp kaçması için dua ediyordu. Fakat aynı zamanda onun kaçamıyacağını da biliyordu. Düşmanını bahçeden kovmadıkça mağrur ördeğin içi rahat edemezdi.

Dışarıdaki gürültüler gitgide azalıyordu. Derken bir silâh sesi duyuldu. Biraz sonra kapıyı çalan polis genç kadına, «Dışarıdaki sahneye hayatınızda bir daha rasîıyamazsımz,» dedi.

Bahçenin altı üstüne gelmiş, çiçekler harap olmuştu. Sandalyeler ve bebeğin arabası da devrilmişti. Yerde kırmızı lekeler göze çarpıyordu. Paytak bahçe kapısının önünde kanatları açılmış vaziyette ve gagası kanlar içinde yatıyordu. Köpeğin ölüsü ise bahçenin dışmdaydı.

Polis genç kadına köpeğin parçalanmış başını göstererek, «gördüğünüz gibi aslında, tabancaya pek lüzum yokmuş,» dedi.

Paytak, yabani atalarından kendisine miras kalan bir içgüdünün etkisiyle, düşmanım kutsal saydığı bahçeden kovuncaya kadar çarpışmış ve bu uğurda can vermişti.